Author: reet

Vandaag weer een ouderwetse bouwdag. Dat betekent dus vroeg op, zodat we om half acht in de Toyotabus richting de bouwplaats zitten. De Dakspanten zijn inmiddels klaar en de omlijsting van het dak is gisteren geplaatst, dus is het vandaag tijd om het dak op te bouwen. Los van het bouwen van het dak is er vandaag weinig gebeurd dus laat ik het bij een aantal foto’s van vandaag. Morgen is het de laatste bouwdag en daarna gaan we twee dagen de toerist uithangen in een aantal nationale parken. Speciaal voor de azijnzeikers zit er ook een foto tussen van een timmerende Reet.

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

Zo dan, vandaag was met afstand de hefstigste dag uit m’n leven (/merel roze). Vanmorgen om acht uur samen met de chauffeur, een leider van Sibusiso, een fysiotherapeut en een verpleegster vertrokken om bij ouders van gehandicapte kinderen langs te gaan. Het eerste bezoek is na een kwartiertje glibberen door de modder bij een gezin met een meisje met het syndroom van Down. Ze werd deze week op het Sibusiso Centrum verwacht, maar daar was ze dus niet. Het vervoer naar het centrum bleek het probleem te zijn, dus aan het eind van de dag hebben we het meisje weer opgepikt om haar bij het centrum af te zetten.

(Invalid img)

Aan de overkant woonde een gezin met een spastisch meisje, hiervan was de loopstoel (een primitieve rollator) kapot en moest gerepareerd worden. Het een en ander werd opgemeten om snel verder te gaan, via tientallen Maasai nederzettingen, richting Mererani, een mijnwerkserstad en dus een rovershol bij uitstek. Mererani is het epicentrum van de Tanzaniet industrie. Tanzaniet is een edelsteen die alleen in Tanzania gedolven wordt en om precies te zijn in Mererani. Het probleem van Mererani is dat er in 1968 Tanzaniet is ontdekt (door een Maasai) en daarna in zeer korte tijd uit z’n voegen is gegroeid vanwege de mijnbouw.

(Invalid img)

De particuliere mijnen, die voornamelijk in handen waren van een Zuid Afrikaans bedrijf, zijn enkele jaren geleden door de regering onteigend en daarna is er niet meer op of om gekeken naar de mijnen, de stad en haar bewoners. Resultaat: extreme armoede en veel werkeloosheid. Er werd me dan ook vriendelijk doch dringend verzocht geen foto’s op straat te nemen, omdat dit erg gevaarlijk zou zijn. Ter plekke zijn we op bezoek gegaan bij een lokaal centrum dat zich richt op gehandicapte kinderen.

(Invalid img)

De afspraak was dat er negen ouders met hun kinderen ter plekke zouden zijn voor een community meeting. Eenmaal aangekomen blijkt er nog maar 1 ouder aanwezig te zijn. Er wordt besproken wat er moet gebeuren en een vervolgafspraak geplanned, om daarna Mererani af te struinen opzoek naar de overige ouders. Mererani is een onwaarschijnlijk doolhof van zandpaden die diep uitgesleten zijn door waterstroompjes van de regen. Uiteindelijk worden alle ouders gevonden en wordt er van elk kind besproken wat er moet gebeuren. Sommige kinderen zijn 14 jaar en liggen dan dus ook al 14 jaar in een bedje in een huisje van 2 bij 2,5 meter.

(Invalid img)

Hierdoor is de geestelijke ontwikkeling uiteraard erg achtergebleven, maar ook de lichamelijke ontwikkeling. 14 jaar oud en de lengte van een kind van 4. Op de terugweg worden we gemaand om richting het immigrationoffice te gaan, aangezien ze willen weten wat twee blanken in een Landcruiser doen in Mererani. M’n paspoort wordt gevraagd en krijg ik pas na 20 minuten terug. Uiteindelijk is er geen enkel probleem, maar ze wilden zeker zijn dat ik niet illegaal Tanzaniet de stad uit smokkel. Sinds enkele jaren mag onbewerkte Tanzaniet het land niet uitgevoerd worden, om zo de lokale industrie te stimuleren.

(Invalid img)

Na dit oponthoudt het meisje van het eerste bezoek opgepikt om zo door een ware moesonregen terug te rijden naar het centrum. Morgen weer ordinair bouwen.

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

Vandaag de eerste echte bouwdag. Aangezien het hier twee uur later is dan in Nederland, betekent dat dus dat we om half vijf Nederlandse tijd op moeten om tegen half zes in de bus te zitten richting het Elizabeth Center. Dat is ongeveer een half uur rijden, dus om zes uur Nederlande tijd, acht uur Tanzaniaanse tijd staan we op de bouwplaats om de werkzaamheden in te delen. Er moeten een aantal gebouwen neergezet worden: een klaslokaal, een gebouw voor de administratie en een gemeenschapsgebouw.

(Invalid img)

Het klaslokaal en het administratiegebouw worden gemetseld met stenen van 30 kilo per stuk en het gemeenschapsgebouw bestaat uit twee zeecontainers met dakspanten er tussen. ik ben ingedeeld bij de timmerlieden, wat betekent dat we met vier man, begeleid door een lokale maasai timmerman, dakspanten in elkaar mogen rossen. Naast een zeecontainer ligt een paar kuub hout en daar moeten we mee aan de slag, maar aangezien onze timmerbaas een waar vakman blijkt te zijn, hebben we tegen de lunch vier dakspanten in elkaar en is iedereen een paar kilo lichter vanwege de brandende zon en de verzengende hitte.

(Invalid img)

Naast de klaslokalen moeten er ook plantenbakken gemaakt worden en mortel gemengd. Aangezien er op de bouwplaats geen electriciteit is en ook geen Gamma om de hoek te vinden is, betekent dat dus ouderwets bikkelen met zand, water en een schep en dat met een graadje of 32 in de schaduw.

(Invalid img)

Morgen ga ik op outreach, wat inhoudt dat ik met twee verpleegsters in een landrover de bush in ga om in maasaidorpjes ouders bij te staan die een gehandicapt kind hebben. Sommige kinderen zijn door malaria ernstig verzwakt, komen al maanden niet meer buiten (en aangezien binnen een lemen hut van acht vierkante meter is, valt dat niet mee) en hebben een levensverwachting van enkele maanden.

(Invalid img)

Het is hier overigens momenteel klein regenseizoen. Het grote regenseizoen is in April en Mei en dan kan het weken achtereen regenen, maar nu regent het ‘s nachts en ‘s ochtend, maar overdag is het bloedheet. Vanavond was er geen water om te douchen, maar gelukkig heeft de lodge een uitermate luxe zwembad en is een duik in het zwembad met een glaasje whiskey nog steeds fijner dan een *@#!?%.

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

Zo, tijd om weer Reet does Merel Roze te doen. Vandaag de eerste dag in Tanzania. De dag begint met regen, maar na een uurtje houdt het op met regenen, breekt de zon door en stijgt de temperatuur naar een aangename 30 graden. De Lodge ligt op een heuvel, tegen de helling van Mount Meru, ondanks z’n bijna 5 kilometer hoogte, nog steeds het kleine broertje van de Kilomanjaro, die iets verder op ligt.

(Invalid img)

Maar door de hoogte van de Lodge (op 1500 meter) is het hier een stuk koeler dan beneden en ook een stuk vochtiger, waardoor de vegetatie aandoet als een tropisch regenwoud. Geweldig mooi, zeker als tijdens de lunch apen je brood van je bord komen jatten. ‘s Ochtends een rondleiding over het Sibusio centrum gekregen.

(Invalid img)

Het Sibusiso centrum richt zich op geestelijk gehandicapte kinderen en hun ouders. Ze kunnen hier even op adem komen en krijgen bijscholing om hun gehandicapte kind beter te kunnen verzorgen. Na de Lunch zijn we richting het opleidingcentrum “Elizabeth Center” gereden waar de werkelijke werkzaamheden gaan plaats vinden (fundering storten, dakspanten plaatsen, paden aanlegen, muren bouwen etc etc). Onderweg nog even wat slicke boys tegen gekomen die in hun cabrio de lokale wegen onveilig maken. Niet iedereen vindt het even fijn om op de gevoelige plaat gezet te worden, maar deze heren hadden er duidelijk geen enkel probleem mee.

(Invalid img)

Op de Center zijn we geweldig ontvangen door de plaatselijke masai die gebruik gaan maken van het opleidingscentrum en samen met ons de bouw van het centrum verzorgen. Eerst uiteraard de gebruikelijke toespraken, maar daarna geroosterde geit gegeten en uitgebreid getrakteerd op dansende (lees springende) masai.

(Invalid img)

Er worden op het Elizabeth Center een aantal schoolgebouwtjes neergezet en de kinderen die daar les gaan krijgen hebben ook nog even obligaat staan zingen. Een digitale Camera is overigens ook in 2006 nog steeds een attractie in Tanzania, althans wel in dit gebied. Morgen gaat het bouwen beginnen en is het uit met de pret.

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

(Invalid img)

Hallo vanuit een warm en donker Tanzania (het is hier klokslag 6 uur ‘s avonds donker en klokslag 6 uur ‘s ochtends licht). Aangekomen op Kilimanjaro International Airport in Tanzania na een vlucht van ongeveer 9,5 uur om er achter te komen dat het loont om volgende keer niet van te voren een visum aan te vragen. De rij voor mensen die al een visum hebben is ten eerste vele malen langer dan de rij voor mensen die nog een visum moeten kopen, maar de ambtenaar achter de paspoortbalie (dus voor mensen die al een visum hebben) heeft vanavond geen haast en doet er dus ongeveer 5 minuten per paspoort over om het visum en het paspoort te bekijken en er daarna her en der wat stempels op te jassen, voorzien van een krabbeltje.

Daarna koffers oppikken, wat onverwacht vlot gaat om de bus in te stappen. In Tanzania gaan de koffers niet onder in de bus, maar gewoon boven op het dak, verzekerd met een stukje stoffig touw.

Het is ongeveer 40 Kilometer naar de Lodge en aangezien de wegen in Tanzania van een net iets andere kwaliteit zijn dan in Nederland, duurt dat dus ongeveer 5 kwartier. Af en toe een opstopping, al dan niet veroorzaakt door een wegafzetting met mannen voorzien van grote geweren, of omdat de brug niet breed genoeg is voor twee passerende bussen. Langs de hele weg van de luchthaven naar de Kigongoni Lodge, vlakbij Arusha, lopen er overal mensen langs de weg, terwijl het buiten erg donker is. Het enige licht komt van de maan en van de barretjes die om de paar honderd meter langs de weg liggen.

Eenmaal aagekomen in de Lodge worden we lekker decadent ontvangen met een drankje en een hapje bij het zwembad. Tanzania is niet echt afzien (teminste, tot nu toe niet), althans niet voor de Europeaan die hier heen komt en in een Lodge slaapt. Langs de weg van de luchthaven naar de Lodge barst het van de kleihutjes en minihuisjes wat een vrij heftig contrast vormt met ons onderdak voor de komende week. Wat eenmaal aangekomen bij de Lodge opvalt is het bijna oorverdovende lawaai van de krekels en andere dieren.

Nu is het tijd voor Koud bier en een bed met klamboe, morgen meer foto’s van de Lodge en de omgeving, want bij aankomst was alles dus donker. Later en de groeten van Mkundu uit Tanzania. Oh ja, updates zullen wanneer mogelijk alleen ‘s avonds plaats vinden, want overdag is er geen electriciteit en zijn we de hort op.

Ja, je leest het goed, Retecool gaat voor het Goede Doel. En dan nu eens niet zo’n goed doel waar 25.000 man in dienst zijn en het hoofdkantoor gevestigd is in een soort van Trump Tower, maar een goed doel waar geen cent aan de strijkstok blijft hangen. Volgende week (van 4 tot 12 November) ga ik, op eigen kosten uiteraard, samen met nog 31 andere mensen via de Florentina Foundation, naar Tanzania om daar voor de Stichting Sibusiso de nodige werkzaamheden te verrichten, zoals bijvoorbeeld het bouwen van klaslokalen, het bouwen van een keuken/workshop en het renoveren van een wachtershuisje. Stichting Sibusiso richt zich op de opvang van geestelijk gehandicapte kinderen en hun ouders, omdat bij de lokale bevolking aldaar een handicap nog steeds een zwaar taboe is. Geestelijk gehandicapte kinderen worden in Tanzania meestal weggestopt uit schaamte omdat men een handicap ziet als een straf van “god”. Niet alleen de gehandicapte kinderen zelf ondervinden daar last van, de ouders en andere familieleden van deze kinderen worden als minderwaardig beschouwd en buitengesloten. Daarnaast gaan we voor het Elizabeth Center, een eigen project van de Florentina Foundation, een opleidingcentrum voor de Maasai bouwen. Er zullen onder andere een kleuterschool en een lagere school gebouwd gaan worden. Lees hieronder in “meer” verder over dit project en wat je zelf eventueel zou kunnen doen/bijdragen.

Sibusiso streeft ernaar het taboe rond handicaps te doorbreken en de acceptatie van verstandelijk gehandicapte kinderen in Tanzania te vergroten. Sibusiso maakt hierbij geen onderscheid in de religieuze of culturele achtergrond van kinderen. De hulpverlening van het Sibusiso centrum is gericht op kinderen in de leeftijd van 0 tot 18 jaar met een verstandelijke beperking. Bij een groot aantal kinderen is er naast de verstandelijke handicap ook sprake van een lichamelijke handicap. De opname op het centrum is van korte duur. De kinderen worden gedurende een periode van minimaal drie weken tot maximaal drie maanden opgenomen en worden hier intensief begeleid. Na deze periode gaan ze weer naar huis of worden ze geplaatst binnen een voorziening.

(Invalid img)
Overzicht van wat er gebouwd is/gaat worden

Tijdens deze trip zal ik proberen om elke dag een verslag met tekst en foto’s online te zetten. Of dat gaat lukken is nog maar de vraag, want er is slechts van 7 uur ‘s avonds tot 7 uur ‘s ochtends stroom. Maar er schijnt in de Kigongoni lodge (aan de voet van de kilimanjaro), waar we overnachten internet te zijn, hoewel dat vast geen dikke adsl lijn zal zijn. Mocht dat allemaal niet lukken, dan komen de verslagen en foto’s gewoon een week later online. Een paar weken geleden heb ik me bij de travelclinic al helemaal vol laten spuiten met de meest gruwelijke ziektes en ben ik rijkelijk voorzien van de nodige malariapillen en antimuggenspul dat bijna bestaat uit pure deet.

Wat kun je zelf doen? Een ticket boeken en ook komen klussen, jammer alleen dat alle plaatsen al volgeboekt zijn, maar wat wel kan is geld storten op de rekening van Wilde Ganzen. Wilde Ganzen vermeerdert het bedrag namelijk met 60% en stort het dan op de rekening van de Florentina Foundation, die het geld schenkt aan het Sibusiso Center. Als je hier iets meer over wilt lezen, dan kun je hier de standaard sponsorwervingsbrief downloaden. Mocht je iets willen storten, dan kan dat op:

Giro rekeningnummer 40.000
T.n.v. Wilde Ganzen in Hilversum
o.v.v. Florentina voor Tanzania

Meer informatie waarschijnlijk in de loop van de week. Tot zo ver Retecool voor het Goede Doel, nu weer over tot de orde van de dag.