Van alle games die ik de laatste jaren gespeeld heb is de Splinter Cell-reeks zonder twijfel één van mijn persoonlijke favorieten. Ik heb ze dan ook allemaal tot het einde uitgespeeld, en ben zelfs een tijd lang verslaafd geweest aan de intens spannende multiplayer mode van Splinter Cell: Pandora Tomorrow. Je begrijpt dat ik buiten zinnen was toen ik het recensie-exemplaar van Sam Fisher’s nieuwste avontuur in mijn brievenbus vond. De twee dagen erna zou ik nauwelijks van mijn Xbox 360 weg te slaan zijn. En met goede reden, want Splinter Cell: Double Agent is absoluut de mooiste en beste Splinter Cell tot nu toe.
De eerste twee van de in totaal tien missies in Splinter Cell: Double Agent dienen vooral ter inleiding van het verhaal, en om je bekend te maken met de besturing voor zover je dat nog niet was. Als Splinter Cell-veteraan zoals ondergetekende zul je waarschijnlijk alleen even moeten wennen aan het feit dat de functies die op de Xbox controller aan de witte en zwarte knopjes waren toegewezen, op de 360 controller zijn toegewezen aan de linker en rechter buttons, want voor de rest zijn de controls ongewijzigd.
Het is overigens de eerste keer dat er een écht verhaal zit in een Splinter Cell game: ondanks de medewerking van misdaadauteur Tom Clancy waren de voorgaande Splinter Cell games eigenlijk niets meer dan een aaneenschakeling van min of meer losstaande missies. Deze keer heeft men groot uitgepakt met een interessant verhaal, dat zelfs meerdere einden kent afhankelijk van beslissingen die je tijdens het verloop van het spel zult moeten nemen. Je zult in deze game namelijk als Sam Fisher deep undercover gaan om te infiltreren in John Brown’s Army, een terroristische organisatie van Amerikaanse origine die van plan is een nucleaire bom in New York af te laten gaan.
Het feit dat je dubbelagent speelt, brengt enkele interessante nieuwe gameplay-elementen met zich mee. Zo zul jetwee trust-meters in de gaten moeten houden: ééntje die het vertrouwen dat de NSA in je heeft weergeeft, en ééntje waarop het vertrouwen dat de JBA in je heeft wordt weergegeven. Je acties tijdens de missies zullen van invloed zijn op die metertjes, en zodra één van de meters de 0% bereikt, zal het meestal ‘game over’ zijn wat de klok slaat.
Er zijn een heleboel dingen die invloed hebben op de trust-meters. Als dubbelagent zul je bijvoorbeeld van zowel de NSA als de JBA opdrachten krijgen. Primaire opdrachten moeten worden volbracht, maar daarnaast krijg je meestal nog een aantal secundaire opdrachten waarmee je extra punten bij de NSA of JBA kunt scoren. In sommige gevallen zijn de opdrachten van de NSA en de JBA tegenstrijdig. Tegenstrijdige opdrachten vertalen zich soms in zogenaamde ‘directed moments’, waarop Sam binnen enkele seconden belangrijke keuzes zal moeten maken, die invloed zullen uitoefenen op het uiteindelijke verloop van het verhaal. Alhoewel die momenten spaarzaam zijn, zullen ze ongetwijfeld een onuitwisbare indruk op je achterlaten.
Afgezien van het trust-systeem is de opzet van de missies in Splinter Cell min of meer gelijk gebleven, met één uitzondering, en dat zijn de missies die zich afspelen in het hoofdkwartier van John Brown’s Army. In deze missies krijg je een bepaalde hoeveelheid tijd om voor zowel de NSA als de JBA werkzaamheden uit te voeren. Zo kun je, als je dat wilt, voor de NSA vingerafdrukken, persoonlijke informatie en stemopnamen van de terroristen verzamelen of voor de JBA granaten in elkaar zetten, jezelf bewijzen op de schietbaan of proberen een kluis te kraken die zich aan het eind van een hindernisbaan bevindt. Deze missies behoren door hun open-ended opzet tot de meest vermakelijke, en ik hoop dan ook dat we in een volgende Splinter Cell daar meer van zullen zien.
Splinter Cell: Double Agent is overigens geen makkelijke game. Speel je voor het eerst een Splinter Cell game, dan doe je er goed aan om de game eerst op de lichtste moeilijkheidsgraad te spelen. Ik heb als Splinter Cell-veteraan de game eerst op Normal uitgespeeld, maar ben de game daarna overnieuw begonnen op Hard, en kan jullie vertellen dat het uitspelen van deze game op de moeilijkste setting echt alleen aan ubergamers of mensen met een enorme hoeveelheid geduld is toebedeeld. Vijanden zullen Sam op de zwaarste moeilijkheidsgraad sneller opmerken, waarna er slechts één kogel nodig is voordat je je laatste savepoint moet laden.
Helaas heb ik nog geen tijd gehad om me op de multiplayer modus van Splinter Cell: Double Agent te storten, maar ik heb begrepen dat Ubisoft de heersende Spies vs. Mercenaries multiplayer-modus drastisch heeft aangepast om de game toegankelijker te maken, en het bovendien mogelijk heeft gemaakt om drie tegen drie te spelen in plaats van de twee tegen twee die we uit Pandora Tomorrow en Chaos Theory kennen. Al met al een mooie toevoeging die ervoor zorgt dat je vele extra uurtjes plezier uit deze game kunt persen, indien je bereid bent om daarvoor een Xbox Live Gold-abonnement te nemen.
De screenshots spreken voor zich; Splinter Cell: Double Agent is één van de mooiste games die tot nu toe op de Xbox 360 is verschenen. De kwaliteit van de intro- en tussenfilmpjes, de weers- en lichteffecten en de karaktermodellen is werkelijk om je controller bij af te likken, maar ook de voice-acting en overige geluiden in de game zijn van hoog niveau en maken de game echt helemaal af. Splinter Cell: Double Agent dingt wat mij betreft mee naar de Game of the Year-award. Nu maar hopen dat er snel een vijfde deel komt.
Pros:
– Eindelijk een Splinter Cell game met een verhaal;
– Dubbelagent spelen heerst;
– Schitterend vormgegeven, afwisselende levels
– Heersende multiplayer modus
Cons:
– Trial and Error gameplay;
– Lange laadtijden tussen levels;
– Hoge moeilijkheidsgraad
Presentatie: 8
Gameplay: 9
Graphics: 9
Geluid: 9
Dijkie’s reeting (geen gemiddelde): 8,8
Platforms: PC / PS2 / Xbox / Xbox 360
Pegi rating: 18+
Releasedatum: 20 oktober 2006
Ontwikkelaar: Ubisoft Montreal / Ubisoft Shanghai
Uitgever: Ubisoft
Adviesprijs: PC: €49,99 / PS2: €44,99 / Xbox: €44,99 / Xbox 360: €69,99